Van Bussolengo naar Verona, een kleine 25 km, maar het werden er 42

Wat hebben wij een dag gehad. Niet te geloven, 

het begon allemaal leuk en eindigde werkelijk 

W*A*A*R*D*E*L*O*O*S. 

Stuur Frans en Juud op de fiets en we maken ons eigen avontuur.

Het begon met een ontbijt dat echt veel en veel te gek was.

Overal in de ruimte stond wel wat, echt overdadig.

 Daar ben ik dan toch te zuinig voor, ik vind het dan eigenlijk ook zonde. 

Een broodje, plakje kaas, kopje thee of koffie en klaar ben je. 

De fruitschalen puilden uit, 

er lag beleg voor een weeshuis, 

stonden er 15 verschillende potjes jam, nou ja bekijk de foto's maar even. 

Oh en zie je al die andere gasten?

Nee?

Nou wij ook niet!

Uiteraard gezichtsmaskers voor het geval

je er eentje bent vergeten (ik dus)

en een temperatuurmeter als indicatie

of je besmet bent of niet.

En hier het Frudith Balkon,

romantisch of romantisch?

(kan ik erg lang wachten hoor,

die Frans van mij krijgt 

spontaan uitslag van het woord Romantiek)

Het hele hotel was redelijk fantasie vol, 

de hotelier houdt van spulletjes, en spulletjes stonden ook overal. 

Het was ook een charmeur, heb je het al eens eerder mee gemaakt 

dat de hotelier niet wil dat je weg gaat? 

Je na het betalen nog een kopje thee aanbiedt? 

Hij sprak enkel en alleen italiaans en wij babbelden in het Nederlands. 

Na de thee zijn we hem toch maar gesmeerd. 

Op de fiets langs een wat rustigere route dan 

waarmee we gisteren gearriveerd waren. 

We vinden wonderwel ook de route naar de stad vrij snel 

en fietsen zo onze laatste kilometers van het Etschradweg.

 

Onderweg drinken we nog wat op een gezellig terras net 

buiten de stad.

En daar zijn we dan

CastelVecchio aangegeven als het eindpunt van 

de Etschradweg!

Onze lunchplek met een prachtig uitzicht!

Er gaan dagen voorbij dat ik zo een uitzicht niet heb.

Het eindpunt is dus Castello Vecchio, een burcht uit 1355, het is enorm imposant. 

We fietsen nog een klein beetje door de stad, 

maar besluiten om er geen dag vullend programma van te gaan maken. 

We willen nog naar Lago di Caldonazzo reizen met de trein, 

en ervaring heeft geleerd dat reizen tijd kost, 

vaak meer dan je zou verwachten.

Na de lunch fietsen we naar het station. 

Een hele onderneming, want waar het fietspad van de etschradweg super goed aangegeven 

is, is dat in het normale verkeer niet zo.

Ze fietsen hier op wat wij aanzien voor de stoep, en dus fietsen wij op de rijweg. 

Tot irritatie van menig automobilist, en niet geheel zonder (terechte) zorgen van onze kant.

Natuurlijk bereiken we het station,

fietsend over de weg en fietsend op het 'fietspad' of toch de stoep?

Op t station is het druk en hectisch. Gelukkig heeft

frans een engels sprekende lokettist en zijn de kaartjes

voor Caldonazzo snel gekocht.

Dan met je fiets naar het juiste perron en 

je fiets met heel veel kracht en inspanning

de trein in tillen, twee tredes op.

Mind you ik denk dat mijn fiets met bepakking

ruim 50 kilo weegt.

Het lukt en moe maar voldaan gaan we zitten.

Na ruim een uur zijn we terug in Trento. 

So far so good.

In mijn gedachten zit ik binnen het uur aan de lago

in het door mij geboekte hotel.

Hoe anders kan het lopen.................

Kijk station Trento, met een leeg perron.

De trein gaat niet, er rijden bussen.

Maar in bussen gaan geen fietsen.

Dan moet u wachten op de trein van 5 uur,

maar gaat die dan wel?

We besluiten om die laatste 20 km te gaan fietsen.

Ik weet dat we met de auto door een aantal 

tunnels die in de bergen zijn gebouwd rijden.

Tunnels die niet voor niets zijn aangelegd.....

Bergen die we nu OVER zullen moeten fietsen.

Ik ben, om eerlijk te zijn,

niet zo enthousiast. Natuurlijk snap ik ook

dat we wel WAT zullen moeten gaan doen.

Stranden op een station lijkt ons,

en mij, helemaal afschuwelijk!

Daar komt bij dat we sinds gisteren 

niet meer zoveel vertrouwen hebben in Google maps.

Toen fietsten we immers langs een hele drukke, 

veel te gevaarlijke B-weg!

Frans corrigeert mij later; het waren geen b-wegen,

maar vierbaans nationale routes.

We gaan op pad, fietsen met een bijna

lege batterij van mijn telefoon

opnieuw de stad uit. 

En ja hoor daar gaan we, omhoog, omhoog

en nog meer omhoog,

op de rijweg, op de stoep, opnieuw op 

de rijweg en daar waar er een stoep is,

weer op de stoep.

De weg gaat als verder omhoog en komen 

we wat toch sterk op meer dan een provinciale 

weg lijkt terecht. 

Dit is geen pretje.

Wat een geluk, we zien een fietspad,

gaan daarop en daar waar de automobilisten opgeslokt

worden door een tunnel blijkt er naast een fietstunnel te zijn.

Een aantal Italianen schreeuwen mij nog toe,

maar ik versta ze niet en fiets dus door.

Hup de tunnel in, die wel heel erg donker is!

Zelfs mijn fietslamp lijkt geen effect te hebben.

Ik kwam er al snel achter waarom niet.

De fietstunnel is nog in aanbouw en moest ik wel stoppen

toen ik voor mij in het pikke donker een rotswand

ontwaarde.

Nu snap ik ook wat die mannen wilde vertellen.

We moeten keren, maar dat betekend

dat we op een veel te drukke weg nu ook nog eens tegen

het verkeer in moeten fietsen.

We fietsen zo veilig mogelijk tegen het verkeer in,

 terug naar een rustige plek.

De hele situatie was totaal krankzinnig en mega gevaarlijk.

Leuk Google maps, maar niet altijd.

Natuurlijk hebben we aangegeven in google

dat we FIETSERS zijn,

ik heb nog nooit mee gemaakt dat dit zo 

totaal verkeerd kan gaan.

Enfin, we herpakken ons in een zijstraat.

Het moet toch mogelijk zijn om

fietsend van Trento naar Caldonazzo te komen?

Terug naar het station waar mogelijk 

geen trein rijdt is eigenlijk geen optie.

We vinden een bergpas, en bergpassen

zijn hoog. Erg hoog. 

We hebben geen keuze, en dus trappen we door.

Uiteindelijk waren het 24 km's,

maar wel kilometers die ik nooit meer hoop te fietsen.

Dacht ik gisteren dat het zwaar trappen was.......

zo zie je maar weer!

Eenmaal de Col over fietsen we terug het dal in,

kopen bij een locale spar een cola en een fanta,

en delen een twix.

Met het laatste beetje batterij maak

ik een foto van dit leuke eekhoorntje.

Een half uur later staan we in het hotel,

en bleek daar dat ons stress level nog een tandje hoger kon!

"U heeft niet geboekt, we zitten vol"

VOL? Hoezo VOL?

We hebben heus geboekt hoor,

nou dat klopte wel. We, lees IK, heb inderdaad geboekt,

voor VOLGENDE WEEK vrijdag tot en met maandag!

Er is hier een groot evenement, een ding wordt 

ons snel duidelijk het vinden van een overnachtingsplek 

wordt een "dingetje".

We besluiten om naar de camping te fietsen waar we al jaren 

komen. Ook hier wordt zorgelijk gekeken, maar blijken gasten

eerder te zijn vertrokken en kunnen we voor twee

nachten in een caravan.

Van zondag op maandag is er een hotel voor ons gevonden,

pal naast de camping.

Vanaf maandag hebben we hier een caravan gehuurd,

dat klopt gelukkig wel.

Morgen gaan we de auto halen........

Je houdt je hart vast, wandelen, trein, bus, grens over naar Oostenrijk,

en dan met een uur of drie weer terug naar

de camping waar de rest van de vakantie

hopelijk super saai zullen gaan verlopen.

Tijd voor mij om naar bed te gaan,

lekker slapen!

Never a dull moment,

Tot Blogs,

ik hoop jullie morgenavond een blog te mogen

schrijven waarin blijkt dat de dag een 'eitje' was!

Oh en pyramide?

NUL gemaakt natuurlijk!

Dat had ik wel kunnen doen, maar dan was er geen 

blog geweest.

Juud

Remember; Better finished than perfect.