Maxime, onze dochter, heeft in 2020
stage gelopen in het Bundes Krankenhause, Charite,
in Berlijn.
Ze vertrok in februari en drie weken later
kregen ook wij te maken met Corona.
Voor haar een heftige tijd om als leerling
verpleegster in een ziekenhuis in Berlijn stage te lopen.
Het idee dat ik haar zou gaan bezoeken tijdens haar
stage periode liep natuurlijk in het 100.
Hoe leuk was het om nu door haar gevraagd te worden
om mij haar stad te laten zien.
Elke dag hebben we een km of 14 door de stad gewandeld,
af en toe met de metro, maar toch het meeste te voet.
Gezellig op terrasjes om wat te eten en te drinken,
om wat te kletsen.
Eten we gezellig in de avond zon,
en gunnen we onze, in Birkenstock gehulde vermoeide,
voeten wat rust.
Hoe leuk kan het zijn?
Natuurlijk doen we de 'sights',
De Brandenburger tor mag daar niet aan
ontbreken, een iconisch beeld van Berlijn.
De poort is 26 meter hoog, 65,5 meter breed en 11 meter diep. Het beeld op het gebouw, een quadriga (tweewielige wagen met vier paarden), een beeldhouwwerk van Johan Gottfried Schadow, werd in 1806 meegenomen door Napoleon naar Parijs als oorlogsbuit.[3] Het is acht jaar later door een Duitse maarschalk teruggebracht naar Duitsland en uitgeroepen als symbool van de overwinning. Sindsdien draagt de godin een staf met daarop een Pruisische adelaar en een ijzeren kruis met een lauwerkrans. Het beeld dat er nu op staat, een Griekse strijdwagen met daarin de godin Victoria, is een replica. Het oorspronkelijke beeld is verloren gegaan tijdens de Tweede Wereldoorlog. De replica is gemaakt met een tijdens de Tweede Wereldoorlog gemaakte gipsafdruk, die in het depot stond van de Berlijnse firma Noack.
En beklimmen we de Koepel van de Reichstag.
Een heel gedoe om er binnen te komen, maar in mijn
ogen was het dat zeker waard.
Het holocaust monument,
allemaal betonnen blokken van verschilden hoogtes op een
glooiend terrein.
Om je te desoriënteren, om niet te weten wat er komt.
Indrukwekkend.
Wel goed dat ze de blokken met een
graffiti afwerende laag hebben bekleed,
ik zou niet willen weten hoe het er anders uitgezien
zou hebben.
Dat zou pas echt respectloos zijn.
De oorlog is zeker niet vergeten in deze stad.
Deze gezichten spreken boekdelen,
de verhalen voor altijd in het openbaar.
Niet vergeten.
Wandelen we langs waar ooit
de muur heeft gestaan en zoveel mensen het leven hebben gelaten.
Kan ik mij de opwinding nog goed herinneren toen de
muur viel. Verdrietig om een monument te zien,
met foto's van mensen die het leven hebben
gelaten om naar het westen te komen.
Wij wandelen hier in vrijheid, zorgeloos,
lekker in de zon, wel doorvoed.
… En de vogels vliegen van West naar Oost BerlijnWorden niet teruggefloten, ook niet neergeschotenOver de muur, over het ijzeren gordijnOmdat ze soms in het oosten, soms ook in het westen willen zijnOmdat er brood ligt soms bij de GedächtniskircheSoms op het Alexanderplein
Het Alexanderplein, het voormalige oosten,
het plein waar wij nu logeren,
in een hotel dat ooit prestigieus was in DDR tijd.
Het kan verkeren, maar raar is het wel.
Struinen we door straatjes, winkelen we,
liggen we elke avond in bad.
Wanneer je kamer op 18 hoog is hoef je ook
geen gordijnen dicht te doen wanneer je onder de
douche staat.
Zeker 'badderen met een view!"
We leven super gezond!
Drinken smoothies en ontbijten met yoghurt.
Ik roep dan altijd dat ik 'ram-mager' wordt.....
Echt opvallend zijn de vele steunbetuigingen voor de
Oekraïne.
Overal op musea zie je de Blauw/Gele vlag en
wordt er op Unter den Linden,
tegenover de Russische ambassade,
geprotesteerd.
In 1989 vierden we de eenwording van Duitsland,
weg van de russen, om nu weer een land te zien
dat van haar vrijheid wordt beroofd.
We leven, jammer genoeg, in een intolerante wereld.
De contrasten zijn groot.
De stad is divers, van prachtige musea,
brede lanen,
mooie parken, veel historie,
naar straten als deze.
Er zijn veel parken in Berlijn,
parken waarin ontspannen wordt, gesport,
ontmoetingsplekken, waar gebarbecued wordt,
want als je in deze stad een tuin hebt, of een terras
moet je wel multi miljonair zijn.
Het zijn geweldige dagen geweest,
heerlijk om zo een op een met je "kind"
op stap t zijn,
we hebben veel gezien, gelachen, gedeeld
en samen mooie herinneringen gemaakt.
Fijn om te zien dat er vrienden van Maxime waren die ze heeft
kunnen ontmoeten, voor haar goud om weer
contact met deze stad te hebben.
Duitsland zal altijd een speciale plek in ons hart hebben,
we hebben er gewoon, geleefd, vrienden gemaakt,
vele voetstappen gezet en heeft zowel Maxime
als ik daar nog als dierbare vrienden.
Nu weer terug naar de orde van de dag,
Tot blogs,
Juud
