De afgelopen dagen heb ik
veel aan de Rooster van Amelia gewerkt.
Wat zal ze tijdens de boottocht gemijmerd hebben over thuis.
Over de groene Engelse Heuvels.
Op weg naar een nieuwe start,
naar een begin waarvan je weet dat je
nooit meer terug kunt naar je roots.
Nooit meer terug naar dat boerenerf met die haan,
nooit meer terug naar je familie.
Droevig en spannend tegelijker tijd.
Ze zal vast al naai- en verstelwerk hebben gedaan toen ze nog
in Engeland woonde.
Met een reis die wel vier maanden kon duren zal ze
stoffen hebben mee genomen van thuis,
dan heb je in elk geval wat te doen.
Daar komt bij dat ze als getrouwde vrouw en moeder
van 7 kinderen nog nooit zoveel 'vrije tijd'
zal hebben gehad of weer zou gaan krijgen.
Ze zal ook vast geweten hebben dat de gevangenen,
die op elke reis naar The Colonies meevoeren,
als bezigheid van goede doelen organisaties
naald, draad en stof mee kregen.
Dan hadden deze vrouwen wat omhanden
gedurende de reis en wat te verkopen bij aankomst.
Zouden ze een bee hebben gehad aan boord?
Wil je er meer over lezen, kijk dan
HIERBij het Immigrations Museum, waanzinnig interessant.
Eenmaal aangekomen in Australië beproeven ze hun geluk op
de Gold Fields.
Vervolgens zijn ze naar
Oakvale buiten Bowning gegaan.
Wat ergens in 'No Where' links van Sydney ligt.
Wanneer haar man overlijdt trekt ze bij
haar jongste zoon John Brown in.
Na zijn dood gaat ze naar
William Brown die in Binalong woont.
Hoewel er twee Binalongs zijn in Australië denk
ik dat het deze moet zijn geweest.
William Brown erft beide quilts van zijn moeder Amelia.
De dochter van William Brown, Una Brady is de
verkoper van beide quilts.
Gisteren ging ik dus verder.
En probeer ik zoveel mogelijk de stoffen
te benaderen die Amelia ook gebruikt heeft.
Lastig, de quilt is oud, en zal heus
te lijden hebben gehad van het licht en daardoor
verkleurd zijn.
Lades gaan open en keuzes worden gemaakt.
Amelia heeft restjes tegen elkaar gezet
om een heel blok te kunnen maken.
Maar ja, ik heb voldoende stoffen.
Welke keuze had Amelia gemaakt als
ze voldoende voor handen had gehad?
Ga ik ook doen wat zij heeft moeten doen of laat ik dat?
Ik maak er een beetje een mix van.
Daar waar ik kleine stukjes heb ga ik ze verwerken.
En dan ook nog eens waar zij dat heeft gedaan.
Inmiddels heb ik besloten om ook dat los te laten.
Als ik kleine stukjes heb, of ergens iets moet samenstellen
dan doe ik het daar wel.
Zo volg ik wel haar voetstappen, maar niet noodzakelijkerwijs
daar waar Amelia dat ook heeft gedaan.
Wel probeer ik, zoals eerder gezegd, haar
stof keuze te benaderen.
Ook weer gek omdat ik nu werkelijk blok voor
blok zit te kijken wat zij gedaan heeft.
Compleet nieuw voor mij,
vaak blijf ik in dezelfde sfeer.
Turen op een foto, blij zijn met wat ik vind
in mijn lades en uiteindelijk toch een duidelijk verschillend
beeld overhouden.
We gaan wel zien wat er verder van komt.
Wanneer ik zaterdagavond lekker op de bank zit,
in afwachting van alle sneeuw, needle turn ik de laatste veren.
Dan de poten nog.
Ik besluit wat te rommelen en knip een stukje
van de ondergrond af, rijg het tussen de pootjes
en needle turn.
Prima resultaat, lekker laten zitten zo.
Het is een kwetsbaar stukje en om
het te verknallen wanneer 99% van het werk is gedaan.....
Inmiddels ben ik nu zo ver.
Het oog van de haan heb ik gewoon
geborduurd met een draadje dmc.
Terwijl ik dit type is het buiten nog steeds
aan het sneeuwen.
Ik ga het vogelvoer weer sneeuw vrij maken
en aanvullen.
Daarna?
Daarna ga ik,
joh dat lees je eerdaags wel weer.
Fijne maandag en tot blogs,
Juud
Remember; Better finished than perfect.
Daar is deze quilt van Amelia zeker een goed voorbeeld van!
