Birmingham is maar een uur rijden van
Stoke on Trent,
en Stoke on Trent staat synoniem aan
Emma Bridgewater.
Wat onvoorstelbaar leuk.
Als je al aankomt rijden wil je nog maar een ding,
"NAAR BINNEN"
De entree is een en al uitnodigend.
Eenmaal binnen wordt je naar boven
GEZOGEN.
Dat wil zeggen, als een mak schaap laat ik
mij verleiden. Het is allemaal even leuk
gedecoreerd, gestapeld, lekker overvloedig,
lekker veel.
Ik What's App LZ'tje.
Wat zou zij dit ook leuk vinden,
haar keukenkastje puilt ook uit.
Of ze wil dat ik wat voor haar mee breng?
Domme vraag.
En als we 'gestruind' hebben gaan we even lunchen.
Kunnen we daarna nog een keertje lekker terug.
Er is zelfs een gestippelde AGA,
je mag toch hopen dat dit 'monster'
ook werkelijk gebruikt wordt en
er niet alleen maar voor de sier staat.
Lunch wordt geserveerd uit ten dele 'b' keuze
servies. Ik drink uit een mok die ooit gemaakt
is voor iemand met een oosterse naam.
schijnbaar nooit afgehaald?
Leuk zo'n tafel vol met mooi servies.
Na de lunch gaan we terug en slaan onze slag!
Foto's worden gemaakt,
bestellingen worden geplaatst.
Waterkannen bekeken,
En uiteindelijk staan we
happy de peppy
bij de kassa.
De tassen gevuld, cadeautjes gekocht.
We kunnen weer verder.
We besluiten om door de Peak District te rijden,
het ligt ten noorden van Stoke on Trend.
Onder het mom
"nu we er toch zijn"
Petra rijdt en ik lees de kaart,
we willen de
Country Roads, nou dat lukt!
We zien zelfs een partridge zonder pear tree,
maar weer wel voor de auto.
Ze heeft het, uiteraard, overleefd.
De vergezichten zijn wonderschoon.
En de heide staat uitbundig in de bloei,
mile na mile na mile, heuvel na heuvel.
Het is in een woord
S*C*H*I*T*T*E*R*E*N*D
We verruilen de vergezichten voor de P&O ferry,
terug naar Rotterdam.
We hebben een relaxte overvaart,
we eten lekker aan boord,,
wordfeuten met thuis en met elkaar,
vallen in slaap en worden door een alarm over de
intercom gewekt voor het ontbijt.
Volgens de kpn bevind ik mij in
de USA-CAN.
Zijn we zo uit de koers geraakt??
In de haven van Rotterdam zie ik een boot waarvan
de schipper wel humor heeft.
Enfin, voor je het weet ben je weer van de boot en thuis,
niks in de USA-Can, maar gewoon in Hoevelaken,
The Netherlands.
Gekke jongens bij de KPN!
Thuis bewonder ik het werk van de afgelopen
week.
Het huis gaat er als meer als thuis uitzien.
De meubels komen pas op 22 september,
hier en daar moet er nog wat gedaan worden.
Maar het beperkt zich nu tot de
kleinere dingen als hang en sluit werk,
deuren die nog geleverd moeten worden,
glas dat nog geplaatst mag worden,
een kit rand hier en daar.
vanochtend was mijn Wild Daisies
middenstuk nog niet klaar.
Maar dat was het later op de middag wel.
Ik ben er dik tevreden mee.
Terwijl de was draait,
ga ik verder met het voorbereiden van
Lady Hester.
Zij mag ook wel weer wat aandacht.
Daar ga ik morgen mee verder,
en worden er tassen gepakt!
Daarover later meer,
tot blogs,
Juud
Remember; Better finished than perfect
