Ik houd ervan om een stukje te wandelen, 20 kilometer is daarbij voor mij wel een max.
Het liefst met een lekkere kop koffie en lunch onderweg,
of met een goed gevulde knapzak.
Wat is er leuker dan op een door jouzelf gekozen
Terras in de natuur wat te eten en drinken.
Toen Frans voorstelde om de Alpe Adria Trail,
etappe 1 van de Franz Josef naar Heiligenblut te wandelen
hoefde ik daar niet lang over na te denken; NATUURLIJK!
Helemaal leuk om te zien waar Frans zes weken eerder zijn
lange afstand route (Alpe Adria Trail) in Oostenrijk begonnen was.
Na een koude nacht in die tent van 25 jaar geleden, ging ik douchen onder een heerlijk
hete douche.
De douche prima op temperatuur, maar in een te kleine ruimte zodat je je nauwelijks
af kunt drogen! Heel irritant.
We maken een prima ontbijt.
Helaas zaten we wel in de schaduw (wat is dat kamperen toch leuk?)
(maar wat wil je, ook in Oostenrijk is de herfst, net zoals bij ons,
begonnen). De ochtend zon had onze tent simpel weg nog niet bereikt.
Uiteindelijk rijden wij naar het plaatsje Heiligenblut.
Van daaruit met de bus naar het startpunt.
In Heiligenblut maak ik een foto van zo’n typisch
Oostenrijks kerkje. Ze zijn royaal over dit
land uitgestrooid, overal zie je mooie
ranke torens. Een devoot katholiek volk die
Oostenrijkers.
Servus, Gruss Gott, je hoort het overal.
Omdat we zo snel in de bus gestapt waren,
Lees: Frans ziet de bus staan en hoewel hij weet
dat we nog naar de spar moeten voor een lunch besluit hij in te stappen. Ik
ga natuurlijk met hem mee. Lunch-loos en niet geheel Zorgen-loos.
Want ik houd immers van een goed gevulde knapzak!
Eenmaal boven word je toch overmand door de overweldigende schoonheid
van de natuur.
De bergen, de strakblauwe lucht, de vergezichten,
de gletser, sneeuw op de toppen van de bergen,
het is in een woord; Schitterend.
Mijn zin om te gaan wandelen groeit met de minuut.
Het verlangen naar een lunch voor onderweg en een kop koffie ook.
De lunch vinden we, heerlijke broodjes met Speck, een
Laugen stange (favorietje van mij) en wat worst!
Die lunch op een door ons gekozen terras in deze
prachtige natuur is geregeld.
Een fijne gedachte!
Koffie drinken we op een prachtig uitzicht punt, en dan gaan we van start.
Wat ik niet gezien had, en echt had moeten controleren,
Is de ervaring die je nodig hebt om deze lange
afdaling te kunnen maken.
De Adria Trail geeft een aantal criteria weer;
Moeilijkheidsgraad; medium
Fitness, van de zes blokjes zijn er vier ingekleurd.
Ervaring; van de zes blokjes zijn er zes ingekleurd
Uitzichten; van de zes blokjes zijn er zes ingekleurd
Techniek, van de zes blokjes zijn er drie ingekleurd
Mijn ervaring; NUL.
Wanneer wandel ik nu in de bergen?
Never, Nooit, tenzij je de duinen bij Bergen aan Zee
zou willen meetellen of de Utrechtse Heuvelrug, maar meer dan dat?
Pas toen mijn kuiten mij van mijn schenen af fikte en totaal
verzuurd waren kwam ik op het lumineuze idee
om mij eens verder te verdiepen in deze etappe!
Mij totaal onbewust van wat hier boven staat begon ik aan deze afdaling.
Boven stap ik stoer bij de menigte vandaan, ik kan dit!
We klauteren het eerste stuk naar beneden en
worden links en rechts ingehaald door wandelaars.
Die dit overduidelijk niet voor de eerste keer doen.
Die mensen huppen naar beneden,
maken een sprongetjes links en rechts,
stappen op stenen en vertrouwen erop dat die niet wegglijden
en zijn mij meters voorbij voordat ik zelfs maar Amen kan zeggen.
Het hindert niet, ieder zijn eigen tempo.
Ik geniet, wij genieten.
Zijn super blij hier samen te mogen wandelen.
Voorlopig kunnen wij dat nog.
Tel je zegeningen.
Aan het gletsjer meer eten we de laugenstange,
zittend op een rots,
genieten we met volle teugen,
van elkaar en van het eten
dat we boven op de berg gekocht hadden.
het gaat erin als een Gods woord in een ouderling.
We kijken vooral terug naar waar we het afgelopen uur gewandeld hebben.
Het is jammer dat je op de foto nooit goed hoogte of diepte kunt weergeven.
Na een pauze wandelen we verder,
ik loop de hangbrug over die ik ken van de foto’s van Frans.
Super leuk!
Vervolgens moeten we weer een stukje omhoog klimmen,
ook geen probleem.
Omdat het geen aangenomen werk ik gaan we weer even zitten.
De knieën en kuiten vooral wat rust gunnen.
We moeten nog een heel stuk.
Iets verder op tappen we water in het inmiddels lege “Spa” flesje.
Kan het toepasselijker, het komt rechtstreeks uit de bergen,
smaakt heerlijk en is super koud.
We drinken er wat van en vullen het flesje opnieuw.
Frans weet dat er een daling volgt.
Die is best pittig. Spannend ook, je moet voortdurend opletten waar je je voeten neer zet. Sterker nog, je moet een aantal voeten vooruit kijken.
Lees; ervaring.
Ook dit gaat prima, en ook nu worden we weer dik ingehaald,
maar nogmaals, wat maakt dat uit.
We komen uit op een stuwmeer.
Dit had een punt kunnen zijn waarop we hadden kunnen stoppen.
(wat we hadden moeten doen, wat ik had moeten doen).
We eten wat van ons heerlijke broodje en GENIETEN in hoofdletters.
Wat is wandelen toch ongelooflijk leuk om te doen.
Ontspannen (doorgaans) lekker samen, wat kletsen en kijken en vooral genieten.
Bij het stuwmeer gaat het weer om hoog, en omlaag, en weer wat omhoog, en weer omlaag.
Lopen we langs alpen weides, langs watervallen groot en klein.
De uitzichten zijn fenomenaal. Echt wonderschoon, wij zijn bofkonten.
Genietend lopen we over smalle paden, gaat het hier en daar nog wat omlaag.
De vermoeidheid in mijn benen neemt langzaam maar zeker toe.
Maar over het algemeen wordt er ontspannen gewandeld.
De eeuwige optimist in mij denkt dat ik er al bijna ben.
Hoever zou het nu nog kunnen zijn?
We wandelen inmiddels al een uur of vijf.
Hoever is 1261 meter afdaling eigenlijk,
en 185 meter om hoog klimmen is toch niet zoveel?
Het dal hier helemaal in de verte?
Daar moesten we naar toe.
Nogmaals het is heerlijk, totdat………….
Ik een pijltje Heiligenblut naar links zie wijzen een afgrond in!
De moed zakt mij niet alleen in de schoenen,
maar die loopt ook daar direct weer uit!
Dit kan niet waar zijn!
Dit is veel te stijl.
Leuk in een bos, maar dan wel een bos dat tegen een rotswand is aangeplakt.
En daar langs moeten we naar beneden.
Het is ook geen kleine afdaling, dat zie ik direct.
Met verzuurde kuiten en knikkende knieën
en ook nog eens met de moed der wanhoop begeef ik mij aan deze afdaling.
Ik val! Ik zak letterlijk door mijn benen.
Die waren echt pap, mij dat realiserend,
geplakt tegen een bergwand
maakte het voor mij ronduit angstig.
Het laatste wat je wil is hier door je benen zakken.
Rustig aan en super voorzichtig (lees; krampachtig) ga ik verder.
Het laatste wat je natuurlijk moet zijn is Krampachtig.
Dat realiseer ik mij ook, maar zie je dan nog maar eens te ontspannen
wanneer je weet dat de kracht in je benen gewoon op is!
Frans is super lief, blijft dicht bij mij, en loopt voor mij uit.
Natuurlijk komen we beneden,
na ik denk een uur ingespannen te zijn afgedaald.
Eenmaal weer op het pad loopt ook dit naar beneden,
er komt geen ontspanning meer in mijn benen.
Het blijft allemaal te zwaar.
Ik heb het zwaar onderschat, mijn fout!
Wandelen in de bergen is superleuk,
maar een afdaling van 16 kilometer, ongetraind, dat kan ik niet meer.
Alweer een grens, ontdekt en bereikt!
Nooit meer wandelen in de bergen?
Natuurlijk wel, maar dan de helft aan afstand!
In Heiligenblut, waar we uiteindelijk na ruim 7 uur aankomen
wordt er heerlijk gegeten en drink ik 1 hele liter Apfelschorle
(appelsap met sparood).
Kijken we weer lachend terug op alweer een avontuur samen.
Nu op de camping in Italie, twee dagen na
deze wandeling ben ik nog steeds zo stijf
als een plank.
Weet ik daar ook goed de betekenis van.
Tot blogs,
Juud
Remember; Better finished than perfect!
(dat gaat ook voor bergwandelingen op!
zeker niet perfect,
maar wel voltooid!)
