Het camping leven

Ik moet dus nog een onbetaalde koffie gaan betalen,

en omdat ik had gezegd dat de volgende dag te gaan

doen had ik geen andere keuze dan weer op de 

fiets naar Levico te gaan.

Geen straf hoor, het is en blijft een leuk ritje,

helemaal wanneer je naar beneden suist op de fiets.

Helmloos, en dat moet anders. 

Op de camping ben ik een vrouw, die niet

veel ouder dan ik kan zijn, tegen gekomen.

Ze is met haar fiets gevallen....

Zij leeft nu met een niet aangeboren 

hersenletsel, loopt achter een rollator,

staat met een stok want ze is haar evenwicht kwijt,

fietst op een driewieler en kan niets 

meer onthouden.

Een schrikbeeld voor ons allemaal.

Maar nog even terug naar eergisteren.

Ik dus op mijn fiets naar Levico. Je kunt je misschien

herinneren dat ik had verteld dat er EK wielerwedstrijden in Trento

gehouden zouden worden deze week.

En die fietsers moeten natuurlijk ergens trainen.

Wat voor mij/ons geen leuke fietstocht was om vanuit Trento naar 

hier te fietsen is voor

deze mannen en vrouwen een lachtertje. 

Ze fietsen mij zo voorbij, een deel van de Franse ploeg.

Nou ik kan ook hard en daar ga ik!

Vol vermogen omhoog en maar trappen!

Hoe oud ik ook alweer ben?

Volgens mij 6 ipv 56.

Dit werd al snel de realiteit,

ik heb ze maar laten gaan!

Haha, het was voor drie tellen echt even leuk,

te bedenken dat ik tijdens het trappen ook

nog een foto maak.

Toch die helm maar eens gaan opzetten.

Dan de dag van gisteren, Frans vertrekt vroeg

richting Trento om het fietsen van dichtbij te beleven en ik blijf lekker achter. 

Om toch te bewegen ga ik een wandelingetje maken.

De camping af en langs het strand,

ik denk een km of 7.

Op het strand maak ik een videotje zodat je even

mee kunt kijken. 

Ondanks het late tijdstip van 10:00 uur is het nog verlaten.

De scholen zijn weer begonnen,

de gezinnen met kleine kinderen, de pubers,

ze zijn allemaal weer thuis. 

De achterblijvers zijn net zo "oud" als ikzelf of

ouder.

Een musje geniet in alle rust van het water

dat is achter gebleven van een vroege

zwemmer die zich even heeft afgespoeld.

En dan de waterfietsen,

super stomme dingen, je trapt je wezenloos,

na vijf minuten ben je er eigenlijk al zat van,

maar je hebt het ding voor een uur gehuurd en 

dobber je maar wat op het water. 

Verlangend naar je badlaken op het strand.

Voor de foto zijn de uitbundige kleuren enig, 

verder dan dat reikt mijn enthousiasme zeker niet.

ik wandel op mijn gemakje door,

en ontwaar deze 'boom'.

Waarom zou je zo een boom nu op dit strand plaatsen,

met welk doel?

Ik maak deze foto en ga op onderzoek uit.

Ik snap kunst vaker niet dan wel, dit is zo'n 

"wat moet je hier nu mee" gevalletje.

Wanneer ik de basis van dit 'kunstwerk' zie snap ik het direct.

Gaat mijn waardering voor dit Kunstwerk van matig

naar TORENhoog.

Het is een echt boom. Die om wat voor een reden

ook is doodgegaan, vervolgens is bewerkt 

en nu in al haar naaktheid nog steeds 

haar plekje op dit strand heeft mogen behouden.

Mooi, heel mooi.

Herinneringen aan vervlogen tijden schieten door

mijn hoofd. Aan deze steiger waar nu deze bootjes aanliggen,

ben ik zeven jaar oud enorm door de zon verbrand.

Mijn broer en ik sprongen met een stel vriendjes

de hele dag van de stijger af. 

Volgens mij hadden we ons smorgens onwillig

door onze moeder in laten smeren met zonnebrand.

Het was dan ook zonnebrand van Nivea waardoor je

er uren laten nog als een witte mummie uitzag. 

Daarna zijn wij nooit meer ingesmeerd, 

dat was toen niet zo, daar dachten we niet bij na.

Het waren ook vakanties dat je zonder riem om in de auto 

zat. Vakanties waarbij onze ouders met drie kinderen 

achterin niet geremd werden om lekker te roken in diezelfde auto.

Vakanties waarin ik vaak wagenziek was en dus bij mijn

rokende moeder op schoot voorin zat zonder riem.

Vakanties waarin we ons niet elk uur lieten

insmeren.

Ik had aan het eind van de middag een blaar op mijn

rug die van heup naar heup liep.

Het was gedaan met het water, gedaan met de zon,

aan ging het t-shirt.

Natuurlijk vond ik het stom, maar die blaar deed mij

goed zeer. Ik heb er jaren lang last van gehad. 

Inmiddels spring ik niet meer hele dagen 

van een steiger af!

Smeer ik mij in en ben ik een liefhebster van de schaduw.

Ik wandel langs Caldonazzo.

En langs de beek waarin heel wat uren 

spelend zijn doorgebracht.

Mijn 7 km klopte niet helemaal, het werden 

er vijf meer. 

Ach een paar stappen meer of minder, wat maakt het uit.

Onderweg natuurlijk een kopje koffie,

wandelend in de zon, op mijn gemakje.

Natuurlijk worden er nog pyramides gemaakt,

maar inmiddels ben ik ook aan het lezen geslagen.

Ken Follett, de schemering van de dageraad.

Het boek heeft mij gegrepen,

zalig!

Thuis had ik wat gele punten gesneden,

die patch ik aan de pyramides.

Kan ik er eens op mijn gemakje naar kijken.

Pyramide tussenstand, nu gemaakt is 82.

Vandaag en morgen nog, 

zondag gaan we weer lekker naar huis.

Wij luieren, lezen, patchen, zonnen en poedelen

nog wat door. 

En hopen dat we zondag, zonder al te veel files

onderweg, weer in Hoevelaken aan komen.

Dus dit is werkelijk het laatste 

vakantie-verslag-blog.

Tot blogs,

tot in Hoevelaken

of tot in de winkel in Zutphen.

Donderdag werk ik weer lekker met Gerda!

Doeg,

Juud

Remember; Better finished than perfect!