zondag 4 en maandag 5 juni
Tioga Tours beweerd dat je in vier uur van
Vegas naar Grand Canyon rijden kunt.
Dat zal vast, maar niet in een camper.
Daar rijd je nu eenmaal geen 70 mile per uur gemiddeld in.
Tioga Tours plast niet,
eet niet, heeft geen files,
wij wel.
Ik moet plassen, wil koffie,
Frans wil wisselen van het rijden,
ook krijgen we trek
en stoppen we om wat te eten.
Kortom; je snapt wij halen de aangegeven reistijd nooit!
Wanneer we nog maar twee tellen op Grand Canyon
National Park zijn komen we een
cow elk tegen.
Zo groot als een grote hengst,
en alweer voor geen sikkepit bang,
zolang je ze maar lekker hun gang laat gaan.
Bijzonder om hier te zijn,
en hoewel het al wat later in de middag is,
kunnen wij het in elk geval niet laten
en trekken onze wandelschoenen aan!
Het is BIG!
What a hole in the ground!
What a view
How little we are!
Het is vrij rustig, iedereen is natuurlijk al klaar met kijken.
Geeft niks, lekker om de illusie te hebben dat
je op je gemakje kunt kuieren.
We wachten op de ondergaande zon,
en kijken uit naar de dag van morgen.
Statiefje klaar, foto,
en dan lekker wat eten.
En snel een foto naar Petra om haar de blokken
van Stella te laten zien.
De volgende ochtend is er eerst op ons gemakje
een ontbijt, doen we de was, wordt er zelfs
nog geluncht en dan gaan we op pad.
We hoeven nergens naar toe te rijden,
ook hier zijn shuttle bussen en
laten we ons rijden naar het eindpunt
van de avond ervoor.
Het blijft mooi.
Hier een eekhoorn op de rand van een afgrijselijk diepe,
diepe, HELE DIEPE
AFGROND.
Het leek hem/haar in lekgeval niet te deren.
We waren hier op Mather Point, dat is een grote
uitstekende rots zodat je een mooi uitzicht hebt!
Het was er best vol!
Nu kun je van punt naar punt hoppen met de bus,
Instappen, uitstappen, kijken en met een
volgende bus verder.
Of je kunt gaan lopen.......
En dat lopen vinden wij nu net leuker.
Het hele pad langs de South Rim
is een kilometer of 16.
De avond daarvoor hadden we al een
stukje gewandeld,
en lopen nu de resterende kilometers.
Vragen een tourist om een foto van ons
te maken, in de hoop
dat je iets van de diepte achter ons zien kunt.
Zo niet,
dan hebben we een leuke foto!
Wanneer je de trail loopt zie je op elk
uitkijkpunt hoe ver het is naar
het volgende punt.
Keurig geregeld.
En zo zie je al wandelend
de vallei onder je veranderen.
De diepte naar de Colorado river is
ongeveer overal even diep,
1.6 kilometer.
Maar dat kun je eigenlijk helemaal niet
waarnemen.
op een bepaald punt konden we lezen dat we 100 km
ver konden kijken,
maar dat is ook zo maar zo een gegeven.
Het hadden er ook 10 kunnen zijn.
En hoewel je overal gewaarschuwd wordt
om minstens twee meter van de rand te
blijven is het duidelijk
dat je overal
DARE DEVILS hebt!
Echt niet slim want wij
hebben zelfs een klein stukje bus
genomen vanwege de REGEN en
opstekende wind.
Het was in een klap koud zelfs!
Zo grillig kan het dus zijn.
Op het eindpunt stappen we in de bus terug,
om weer uit te stappen om op
een mooi punt de zonsondergang te kijken.
En nee niet alleen,
samen met 100, 200 honderd andere,
fotograferende, klikkende, filmende
toeristen.
We waren heel laat terug op de campground,
pas rond half negen avonds.
Eten?
Hmmm niet echt heel veel zin meer in.
Een stukje vlees en een boterham ging er nog net in.
Het was een heerlijke inspannende leuke dag.
De volgende zouden we op weg gaan naar
Monument Valley,
en vroegen wij ons af of we weer
zo zouden worden verrast......
Tot blogs,
Juud
Remember; Better finished than perfect
11 opmerkingen:
Weer een gezellig blogje aan de ontbijttafel. Wat een schitterende reis maken jullie. Gr. Rita
Wat een hoogtes, dieptes en vergezichten. Onvoorstelbaar gewoon!
Save travels.
Groet,
Prachtig, wat mooi is dat.
Jaren geleden heb ik de canyon ook vanaf bezuiden bekeken. Wat prachtig en ondanks de mooie foto's is het mooie en overweldigende niet in foto's te vangen.
Geniet er nog van!!!
Groetjes Mieke
Indrukwekkend de landschappen daar. Veel plezier groeten Aurora
Hier zit ik....thuis aan het ontbijt.
En ik ben op reis. Ja echt, ik ben in de USA.
En ik kijk, ik loop door een adembenemend landschap, en geniet van de zonsondergang.
Mijn thuis is een joekel van een camper, en ik kan zelfs achteruit inparkeren.
En ik geniet. Ohh wat geniet ik.
Dank je wel Juud, dat je mij mee neemt op jullie prachtige reis in dit mooie land!
Onze laatste dag in Berlijn en na het ontbijt heerlijk je blogje lezen. Wat genieten jullie!
Ah..Tioga!! Nee joh ben je gek, die eten tijdens het rijden. Goede trail hebben jullie gelopen zeg, petje af! Die bussen zijn geweldig he, de driver noemde ons "the purple family" alle mannen in het roze/paars but; "Mom doesn't belong" ik had een blauw shirt.
Zucht.... wat adembenemend mooi is dit!
Natuurlijk moet je de foto's even vergroten, en dan nog is het maar klein in vergelijking met het echte beeld.
Als je daar zo samen alleen bent, zou je haast denken dat jullie Adam en Eva zijn, in een hele lege, prachtige vredige en volmaakte wereld.
Niet van de appel snoepen hoor Juud!
Groetjes,
Floor
p.s. zie ik jou daar nu op slippers wandelen??????
Beautiful photos of the Grand Canyon! Even so--as you have seen--it is impossible to capture the color, the enormous size. Lucky you were able to hike the rim trail! We were on the south side also. And you've lots of time for stitching on the road. The results are very pretty!
Wat intens mooi! Leuk om te zien hoe jullie door de dagen heen gaan. Is net of we mee op vakantie mogen ;-)
De Grand Canyon heeft een diepe (!) indruk op ons achtergelaten, bij jullie ook zie ik. Zo immens, onbeschrijfelijk. En de zonsondergang... zo mooi. Mooie foto's!
Een reactie posten