Monument Valley

Dinsdag 6 juni

Het land van de Navajo indianen.

Eigenlijk mag je geen 'indianen' zeggen.

Het zijn Native Americans of

Navajo.

Maar geen indianen.

Dat leerde ik in de eerste

vijf minuten.

Je snapt waarschijnlijk al waarom?

Ik had het woord "indiaan" 

gebruikt.

De Navajo beschermen hun eigen gebieden goed.

Het zijn eigen parken en geen National Parcs.

Op een National Parc mag je namelijk niet wonen,

en de Navajo wonen gewoon in Monument Valley.

Er is een route die je rijden mag,

niet met gehuurde voertuigen,

laat staan een camper van 9 a 10 meter.

Bij binnenkomst snap je direct waarom!

Er is geen weg,

het is een zandpad,

net als in de westerns.

Snap je ook gelijk waarom hier zoveel

westerns zijn gemaakt.

Hier is het land zoals het was.

Voordat we vertrokken hebben we eerst op het meest

oostelijke punt van de Grand Canyon gestaan.

En hoewel we het nu al twee dagen gezien hadden,

het blijft indrukwekkend.

En waren we ook, net zoals vanaf Bakersfield naar Las Vegas,

en van Las Vegas naar The Grand Canyon,

weer door enorme vlaktes gereden,

met nog meer woestijn.

En weer anders dan de andere woestijnen die we 

al doorkruist waren.

En dan zit je 'ineens' in een jeep safari door

Monument Valley.

Proberen te horen naar hetgeen verteld werd door deze

luidspreker.

Hoewel we er achter zaten bleek dat nog een hele kunst.

De ene Butte, speek uit bjoet, na de ander trekt aan ons voorbij.

Ze hebben allemaal klinkende namen,

stage coach, de olifant, en klinkt het 

enthousiast welke film op welk punt is gemaakt.

Moet je wel die film kennen natuurlijk.......

Mr. Bad zit naast mij,

ha ha!

En zo ziet die 'jeep' er dan uit.

De gids, 24 jarige Stefan, Navajo, American Native,

is zo lief om van iedereen in ons clubje fotos te maken.

Overigens mag je er met een 4x4 wel zelf in dit gebied rijden,

maar dan wel een beperkt stukje.

Je ziet alles wanneer je met een jeep safari mee gaat,

slim die navajos

Uiteraard ontkom je niet aan eigen gemaakte spullen.

En had ik dit niet verwacht,

eerst de amerikaanse vlag en dan die van de Navajo.

De aarde is hier rood, 

de buttes zijn rood,

je voeten worden rood.

alles kleurt rood

Bij de John Wayne point is er een klein

western beeld gemaakt.

Boots, saddles, horns,

the works.

Now I was in desperate need for a real 

cowboy.

Deze formatie bij het John Wayne punt heet;

"Three sisters"

Ik miste er nog vier......

Een mooi hek met een saddle!

Nu LZ en ik er nog achter en het

beeld is compleet.

Aan een bepaalde yucca achtige plant,

groeide deze zaadpotten.

Althans ik denk dat dat het zijn.

Kijk toch eens hoe stoer, een bezichtiging per paard

kan hier ook!

Moet je wel goed kunnen rijden, want

even later gingen ze er in gallop vandoor.

We worden mee genomen een Navajo huis in.

Een ronde hut. Gemaakt van een houten frame

met daarop rode aarde.

Die aarde is natgemaakt en door de zon

gebakken rond het houten frame.

het was, ondanks de hitte buiten,

aangenaam binnen.

We rijden door en komen bij deze kathedraal.

Dat is het eerste wat in ons opkomt.

Een enorme open grot,

heel hoog.

En gaan we met ons alle tegen 

de koele rots liggen.

Het heeft wel wat.

En krijgt het nog meer wanneer Stefan op 

en dubbele fluit gaat spelen.

Ik doe mijn ogen even dicht,

om vooral heel erg in het NU te kunnen zijn,

magisch was het.

Maar hup de safari gaat door,

geen tijd voor mijmeringen!

Ik ben verbaasd dat ik nog geen

tekeningen op rots wanden heb gezien,

en ik het heb het nog niet gezegd of.....

Voila, daar zijn ze.

Niet van de Navajo,

maar van een volk dat hier voor hun

gewoond heeft.

Stefan verteld dat dit volk in eens 

verdwenen is, er is nooit iets van hen terug gevonden.

Weer wat later komen we aan bij een zandduin,

net zoals bij Schoorel.

Net zo stijl, maar hier komt het uit in een 

rotswand, die uitgehold is en vol staat met groen!

En zo zit je dan,

vestje aan, hoedje op, fototoestel!

Ruim 2 1/2 uur zijn we onder weg geweest,

het was bijzonder,

zeker zoals ik het nog nooit gezien had. 

Waar we de avond ervoor foto's hadden gemaakt

van een zons ondergang in The Grand Canyon,

zo maakte ik die avond deze foto,

vanaf onze campground.

En ook hier mooie bloemen zoals deze

lelie achtige bij onze RV.

Het gelukspoppetje van Wilma is

een indiaantje.

Waar kan ze beter op de foto dan 

op Navajo land?

We gaan weer vertrekken,

patch spullen klaar,

indiaantje op haar plek,

rijden maar.

Dit keer naar Page.

Tot blogs,

Juud

Remember; Better finished than perfect.