Feest van herkenning

Ervaring leert dat als wijzelf wat willen zien

wij er gewoon eerder moeten zijn.

En dus arriveren we rond een uur of 9 op de beurs.

Samen met vele andere standhouders.

Buiten komen we gelijk Jenny Bear tegen samen met

Christofer Wilson Tate.

De dag is begonnen!

Als eerste naar de tentoonstelling,

heerlijk een salon voor jezelf.

Ongestoord rond kunnen kijken, pure luxe.

Deze quilt is van Brigitte Giblin en is een van de 

speciale uitgiftes van Quiltmania geweest.

Dan komen we Christopher nogmaals tegen.

Mooie quilts, een waar feest, maar we hebben maar

heel even en blijven dus niet te lang hangen.

Lang genoeg voor een foto!

Overal waar je bij Christopher kijkt zijn er schitterende 

quilts te zien.

Op twee tentoonstellingen hangen antieke 

Borduurwerken.

Deze bijvoorbeeld uit 1792

En deze uit 1779! In een prachtige conditie.

Op mijn Instagram heb ik ze allemaal geplaatst,

ze zijn super mega bijzonder, uit privé collecties.

Ik denk dat menigeen deze in handen zou willen

krijgen om te reproduceren.

En dan Wilma

H*E*L*E*M*A*A*L

in haar element.

Ze praat Frans, wenst iedereen een Bon Salon,

is vrolijk, helpt als de beste en vinden we het 

heerlijk dat wij dit samen mee mogen maken.

Een beurs is knoert hard werken,

maar ook geweldig leuk en om dat dan te mogen

delen met je Bestie is de kers op de taart.

Dan komt er een mevrouw in de stand

met een bloesje van de VOC.

Als ik vraag of ik een foto mag maken

gaat haar jas uit en wordt er even geposeerd.

Hoe leuk is dit!

Fantastisch dat mensen dit voor je doen,

dat ze de tijd nemen om je hun creaties te laten zien.

En dan ontmoet ik Willemke weer,

ook al zo leuk.

Maxime stuurt haar af en toe nog foto's,

en nu sturen wij haar er ook een!

Van haar moeder en haar gekke tante,

aldus Willemke.

Ik zie dat we (lees ik) inmiddels net zo grijs ben als Willemke!

En dan dit werkstuk!

Niet te geloven zo mooi,

en dan ook nog op de machine gemaakt.

Met juweeltjes van stoffen erin.

En dan ontmoet ik, zoals elk jaar,

Patrizia weer. Uit Italie, verder dan 

Ciao Bella kom ik eigenlijk niet.

Leuk is het altijd wel!

Het thema dit jaar is Frankrijk, en dus heb ik voor

dag een een Frans Schort aan getrokken.

Thuis uit de keukenla en zo mee de stand in.

Avonds zijn we versleten.

Wat een dag, wat een drukte,

wat een feest, en wat gezellig.

Met vermoeide benen en zelfs zere knieholtes 

"strompelen" we naar de bus.

Tijd om te gaan zitten en om wat te drinken,

want eerlijk is eerlijk, in de stand is er eigenlijk 

nergens tijd voor.

We eten terwijl we werken,

drinken twee kopjes water.

En dat was het.

Niks ergs hoor, het is gewoon zoals het gaat.

Eenmaal thuis drinken we het ene glas water na het andere.

Vandaag dag twee,

en die is altijd wat rustiger dan dag een.

Tot blogs,

Wilma, Peet en Juud

Prins on Tour

Remember; Better finished than perfect