Lubeck

 Met enig aarzelen stap ik in de trein.

Op weg naar 'vreemden'. Met Hella heb ik de afgelopen

twee jaar bijna wekelijks geappt. 

Wat ben jij aan het maken en wat doe ik?

Ergens kwam de vraag of ik niet naar Lubeck wilde komen.

Nu ben ik altijd de gastvrouw geweest, dat is makkelijk,

jij blijft in je eigenste huis, jij weet dat het in orde is,

maar nu de rollen zijn omgedraaid voelt het ineens totaal verschillend,

natuurlijk neem ik de uitnodiging aan.

Waarom ook niet? Leuk!

Vanaf Amersfoort tot en met Bad Bentheim zit ik

alleen in een coupe! Echt zalig. 

Vooral zalig omdat ik dan geen mond/neus masker hoef te dragen.

Dat ademt toch een stuk makkelijker. 

Maxime verzucht dat ik 

een verkeerd masker op heb. 

Het had een medisch masker moeten zijn,

ze heeft gelijk.

Ik zal snel concluderen dat niemand een 

eigen gemaakt masker draagt.

Overigens is deze door Elsbeth gemaakt!

Het spoor glijdt onder mij vandaan,

als verder Duitsland in, en als verder

bij het slecht weer vandaan dat jullie afgelopen 

weekend hebben gehad.

Natuurlijk had ik ook met de auto kunnen gaan,

ik ken deze route uiteindelijk nog erg goed.

Ooit hebben Frans, Maxime en ik in Schneverdingen gewoond.

De weg is dus bekend, de files ook.

Nee dan liever dit, lekker zitten, wat patchen,

wat naar buiten loeren en genieten van de

199 km per uur die we tussen Bremen en Hamburg rijden!

Geen een automobilist die dat op deze

vrijdagmiddag haalt.

Hella herkend mij direct, niet omdat we elkaar zo goed

kennen, maar omdat ik de enige ben met een stoffen masker!

Das sollte bestimmt Judith sein!

Dank je wel Elsbeth!

We drinken Kaffee/kuchen en gaan dan nog even de benen

strekken. Dat doen we bij Ratzeburger See.

Weer eens wat anders dan het Hoevelakense bos.

Wat een rust, en dan dat mooie herfstlicht.

Voordat ik kwam was er gevraagd wat ik 

graag zou willen doen.

Lubeck bezoeken natuurlijk,

een hanzestad, een grote zus van Zutphen!

We beginnen in de Petri Kirche, 

daar kun je namelijk de toren in.

Ik zie mijzelf al honderden treden lopen,

dat kun je maar beter gelijk gedaan

hebben.

Na twee trappen sta ik voor een lift!

Aan alles is gedacht.

In no time krijg ik de stad onder mij

te zien liggen,

zonder ik weet niet hoeveel trappen te 

hebben gelopen!

Van links naar rechts mijn gastvrouwen;

Elisabeth, Anika en Hella,

op een stukje Unesco Erfgoed,

het marktplein van Lubeck waar het

Stadhuis en de 

Dom van Lubeck staan.

De Domkerk bezoeken we niet,

wel wil ik graag bij Niederegger Marzipan naar binnen.

Alles in de etalage is van marsepein gemaakt!

Zonder ook maar een hap te hebben genomen 

stap ik met een sugar-rush weer naar buiten.

Niet te geloven, wat een snoep, taarten, marsepein,

chocolade, wat een decoraties. 

Een genoegen om naar te kijken!

Dit had ik graag uitgelegd gehad.

Op het Stadhuis hangt deze 

bh-loze kompleet met knokige knieën vrouw.

Haast angstvallig houdt ze een schild 

vast. Op haar hoofd wat

piekerige haren die haar flaporen

nauwelijks weten te verbergen.

Haar voeten lijken wel hoefjes.

Naast haar deze man.....

Stoer, onverschrokken, sterke armen,

een weelderige haardos, op zijn borst

een woeste leeuw en ook nog eens volledig bedekt.

Overigens ook geen lullige knieën.

HOEZO DAN?

Wie het weet mag het graag zeggen.

Wij gaan voor de koffie,

en omdat het Kaffee ist und wir in Deutschland sind

geht das einfach nicht ohne kuchen.

Sommige tradities moet je natuurlijk wel in ere houden.

We scharrelen door de de stad.

Lopen door mooie straatjes

en een equivalenten van 'hofjes'

die hier "gangen" heten.

Aan de Trave eten we op een bankje

met uitzicht op het water (de trave)

een heerlijk broodje zalm.

En drink ik voor het eerst in mijn leven

hete appelsap met gember,

Z*A*L*I*G.

(overigens, Moin is dialect in Noord Duitsland,

het betekend 'hallo')

Na alle vermoeienissen gaan we naar het huis 

van Elisabeth.

Het is middag en drinken we eerst een 

kop koffie, en inderdaad MIT kuchen!

Ik ben er zeker van dat Duitse vrouwen met

een bak-boek in de hand geboren worden.

We zitten aanvankelijk in dit verwarmde

tuinhuis. Lekker licht!

Deze dames hebben elkaar ontmoet door

de Dear Jane. Grappig om haar dit weekend

in elk huis te hebben zien liggen.

Ook de borduurwerken ontbreken niet!

En worden er quiltwerken getoond die 

wat ouder zijn.

Ontbreekt de Dutch Heritage niet,

Hangt Irene Blanck boven het bed met

Birds of Paradise,

En op de ladder er naast hangen er nog eens drie.

Uit een mand piept Fleur tevoorschijn.

Deze is overigens met mij mee naar huis gekomen

om straks door Aljona gequilt te gaan worden.

Dan deze ninepatch, enig toch!

De perfecte werkplek, aan alle kanten licht, en 

ook nog eens keurig opgeruimd!

Het kan dus wel.

Nog een project waar ik gelukkig van

wordt,

Hexagon Star a day van Karen Styles.

En dan deze teckel......

net de Prinses op de erwt!

Op zondag rijden we verder naar het noorden,

naar Neustadt, naar Annie.

Bij haar op zolder, daar waar haar werkkamer

is, komen de meest mooie quilts voorbij.

Een mooi begin aan The Prince,

Een gezelligerd van Di.

Ook hier een mooi geborduurd alfabet kussen,

Eigenlijk heel veel hele mooie geborduurde kussens. 

Zelf pruts ik nog wat aan Butterfly.

Voordat we naar onze volgende afspraak gaan,

gaan we eerst nog naar de Oostzee.

Dat is op een kattensprong bij Annie vandaan.

Het weer is prachtig,

de zon schijnt,

Is het rustig op het water,

En rustig op het wandelpad.

Gewoon perfect!

We gaan patchen bij Dagmar,

de tafel is super mooi gedekt, 

compleet met seizoenstafel en 

bij de koffie natuurlijk kuchen!

Oh die fijne tradities toch.

Maandagochtend is alles voorbij.

Een weekend waarvan je gewoon niet weet hoe het lopen zou.

Hebben we elkaar wel wat te vertellen?

Zijn er wel raakvlakken?

Is mijn Duits niet compleet verroest?

Terwijl het landschap aan mij voorbij trekt liggen 

mijn handen stil in mijn schoot.

Mijn hoofd vol mooie nieuwe herinneringen,

ook gevoelens van heimwee.

Wat hebben wij hier destijds toch lekker gewoond,

wat was het fijn om weer even terug te zijn.

Dan ook nog in het gezelschap van zulke lieve dames.

Hella, Erki, Elisabeth, Anika, Heico,

Annie, Martin, Dagmar und Oscar

HERZLICHEN DANK fur so ein schönes Wochenende,

es war wirklich super.

Bis in Amersfoort, ich frohe mich jetzt schon drauf!

In Amersfoort mis ik net de trein naar Hoevelaken.

Ach die gaat elke 15 minuten,

en als dit dan de enige 'tegenslag' was met het

reizen met openbaar vervoer mag dat geen naam hebben.

Donderdag weer naar de winkel,

misschien tot dan.

Tot blogs,

Juud

Remember; Better finished than perfect!