IJsland, 23 juli

Daar zitten we dan.

In Guesthouse Olga in Egilsstadir.

Niks geen mooi uitzicht, niks platteland, 

Maar in een stad van 2700 inwoners.

Hoevelaken is vele malen groter, 

maar voelt kleiner

Morgen met piepende bandjes Egilsstadir snel weer uit. 

We zijn verwende dalia’s. 

De afgelopen twee guesthouses waren

echt op het platteland in mooie valleien geleden. 

Die van de afgelopen

twee dagen was helemaal perfect. 

Enfin. 

We starten onze dag in Dimmuborgir, 

een lava veld. 

Immens groot. Stel je tonnen asfalt voor, 

waar dikke barsten en scheuren in zitten, 

wat zomaar over een grote vallei is uitgegooid, 

hier en daar wat groenen struikjes. 

Het is een landschap zoals wij nog nooit eerder hebben gezien. 

“Oer-natuur”, dat gevoel van ongereptheid had ik vaak toen 

wij twee jaar geleden in de USA een tocht aan het maken waren, 

nu heb ik dat weer.

 Ongereptheid, hier is (los van meer groen) niets veranderd.

  

Overigens onder weg hier naar toe reden we langs Lupine velden. 

Helemaal harstikke vol met paarse lupines, 

hier geen lavendelvelden, maar lupines. 

Minstens zo mooi.

In Dimmuborgir zijn paden, geasfalteerd, aangelegd. 

Ik snap dat wel, je wilt natuurlijk behouden wat je hebt. 

Alles blijft keurig netjes geasfalteerd totdat we bij een Arch aan komen.

"Ons" wandelpad gaat door de arch, 

maar voor de arch staan ik weet niet

hoeveel toeristen die elk om de beurt op de foto willen. 

En om daar nu op te wachten......

Uiteindelijk lopen we door en ‘dringen we als het ware voor’. 

(en zeker niet zonder protest van een Spaanse groep)

Frans schiet snel een foto van mij en hup door op het pad. 

Het voelt aan als Narnia.

Voordat je de kleerkast in stapt is alles in orde,

er eenmaal doorheen stap je in een 

nieuwe werkelijkheid.

Dat is hier ook zo. Voor de Arch is alles

keurig netjes, een eenmaal doorheen......

Niks geen asfalt. 

Wandelpaden, klauteren, kijken

waar je je voeten neer zet en niet zomaar

struinen over asfalt.

De gemiddelde toerist strand dus bij de Arch. 

We lopen door het lavaveld, indrukwekkend, richting Hverfjall, 

een Krater van maar liefst 396 meter hoog. 

Ik loop niets vermoedend met Frans mee. 

Lekker aan de wandel.

De lucht is lekker fris, 

en wij stappen er lustig op los. 

Wanneer de Hverfjall dichterbij komt 

lijkt die ook als hoger te worden. 

"gaan we er echt op?"

Gitzwart, weinig uitnodigend.  

Er staat een bordje “difficult path”, 

en had ik beter moeten weten. 

Tussen beter weten en beter doen ligt een wereld van verschil.

Komt ook nog eens bij dat ik maar denk alles te moeten kunnen. 

En loop dus trouw achter Frans aan. 

De eerste paar stappen gaan nog, 

en bedenk ik mij hoe moeilijk het kan zijn…….. 

Dat het lastiger is dan gedacht,

moeilijker is dan verwacht,

weet ik zo'n vijf minuten later.

Het is stijl, en hoog, 

en eindeloos. 

Ik span mij enorm in om het überhaupt te halen.

 Natuurlijk kom ik boven en ril al bij de gedachte dat ik ook nog naar beneden moet. 

Laten we dan maar rond de krater wandelen. 

VIJF KWARTIER zijn we daarmee bezig geweest! 

VIJF KWARTIER! 

We schatten een kilometer of drie. Niet normaal. 

Drie kilometer op de rand van een enorme krater, 

langs een diep zwart gat…….. 

Later leren wij dat de diameter van de krater 1 kilometer is.

Het uitzicht vanaf de krater is fantastisch.

Myvatn meer, het Myvatn Nature Bath,

en zie je overal dampen vanuit de grond de lucht

in gaan.

Bij de afdaling staat een bordje “Difficult path down” 

heb ik nog een andere optie dan?

(en ja hoor en was een andere optie geweest,

maar ja dat hoor je pas achteraf.....)

Geloof mij, als ik die gehad had, had ik die genomen. 

20 minuten later sta ik weer beneden, 

dan volgt er nog een kilometer of drie voordat we 

eindelijk op een terrasje zitten uit te puffen.

 We zijn moe, gewoon allebei.

We eten lekker buiten onze lunch, 

we hebben zoveel warmte gemaakt met die wandeling,

 dat buiten zitten ‘appeltje eitje is’. 

Het broodje zalm smaakt verrukkelijk. 

Dan de auto in want er moeten ook nog 

170 km naar Egilsstadir gereden worden.

We rijden de rondweg, 'snelweg' nummer 1.

En daar ligt Namafjall Hverir aan.

Een dampende vlakte,

vol met borrelende aarde,

dampen die opstijgen,

zwavel dampen 

(lees; rotte eieren lucht)

Het zijn prachtige kleuren.

Geel, groen/blauw, het oranje van de aarde,

het bruin van de rotsen,

rood.

Het is een vreemde plek.

We lopen er op ons gemakje door.

Wat is dit bijzonder. 

Je moet goed op de paden blijven,

en er vooral niet van af gaan.

De aarde is op sommige plekken 

zo broos dat je er doorheen zou kunnen zakken.

Dat is wel het laatste wat je hier zou willen.

Ha daar zijn ze weer!

Wanneer we bijna het veld zijn rond gelopen,

en het heeft nog best een afmeting.

300 meter bij 200 meter

gaat het regenen.

In de regen rijden wij de binnenlanden in.

Het is de 'woestijn' van IJsland.

Er is hier niets.

Lava velden,

kilometer na kilometer na kilometer.

Eindeloos niets. 

Het rijden is ook nog een dingetje.

Je rijdt namelijk over dijken heen.

Er is geen vluchtstrook, naast je is 

een talud dat in een schuine stijle helling

3 tot 5 meter naar beneden gaat.

Een stuurfout en je bent de pisang.

Het was een fysiek zware dag,

wat zal ik slapen vannacht.

Morgen rijden we door naar Hofn.

Weer een behoorlijke afstand.

De 1 gaat dan helemaal langs de oost kust.

We hebben er zin in,

maar eerst een lekkere nacht slapen!

Tot blogs,

Frudith

Remember; Better finished than perfect!