Je mist meer dan je mee maakt

 Je mist meer dan je mee maakt.

Ik zeg het geregeld.

Gisteren was het ook zo een 

"je mist meer dan je mee-maakt-dag"

Peet en ik waren samen onderweg naar Amsterdam,

om een groep Australiërs welkom te heten.

Sommige dames in het gezelschap kennen we al,

en maakt dat de hereniging nog meer bijzonder.

We zouden na het vertrek van de Australiërs zelf ook

weer huiswaarts keren.

Er is altijd nog wat te regelen en dan zou ik naar Spakenburg.

Daar werd gisteren een van de Spakenburgse Dagen gehouden.

Dagen met een wel heel 

bijzonder optreden!

Wilma en Robert

Deze twee schatten hadden zich namelijk

voor deze gelegenheid voor het eerst 

vol in klederdracht gestoken.

Wat had ik ze graag Life willen zien,

maar helaas was er een zieke in Amsterdam,

en om dan de winkel 

on-bevrouwt te laten kan natuurlijk niet.

Gelukkig laat Wilma ons met foto's 

mee genieten.

Als 'troost' ga ik even shoppen.

Lukt prima in Amsterdam!

Jann Baker van Tambourine to Tilba 

is met een groep Australiërs en een Amerikaanse dame op stap.

We gaan op het Zoldertje zitten en nemen de tijd voor

een babbel, een show en tell,

wat heerlijke verhalen,

en laten uiteindelijk de hele bups los om te shoppen.

Ga ik met Heather op de foto terwijl ik bij de

Haan en Wagemakers de honeurs waar neem.

Grappig hoe je toch een beetje 'verloren' bent 

in Amsterdam.

Natuurlijk heb ik wel mijn vrouwtje-gestaan

en mijn best gedaan.

Het leven in Amsterdam gaat lekker door,

met veel toeristen, paard en wagens, trams,

wiet rokend, bellend, etend, fietsend, fotograferend

kris kris door elkaar.

Wanneer er twee amerikanen in de winkel komen

maken ze daar ook een opmerking over.

Hoe druk het wel niet is in Amsterdam,

al die mensen, al die fietsen, al die chaos.

Op mijn vraag waar ze vandaan kwamen 

kwam het verbluffende antwoord;

New York City!

Het is dus maar wat je gewend bent.

Hoewel ik er maar weinig van mee krijg

is het ook bij de buren "beneden"

gezellig.

Ook hier is een show en tell gaande.

De tafel vol met bee-ende dames.

en dan de beestjes.

Maxime en Tuur zijn vanochtend thuis gekomen.

Ze hebben de nacht doorgereden.

Met wat eerste boodschappen ben ik naar ze

toe gegaan.

En terwijl de baasjes zelf even hun mandje opzochten

heb ik op Freddie gepast.

Het ziet er allemaal heftig uit.

Een dikke opgezette poot waar twee 

pinnen uitsteken.

20 dagen bench rust, niet op lopen,

alleen om zijn behoeftes te doen.

Freddie heeft lekker tegen mij aan gelegen.

Het is een lief beestje en hopen we natuurlijk

allemaal dat hij elke dag stukken beter wordt.

En dan is er ook nog een kat, Pablo, die nu nog niet

naar huis kan!

Samen met Maxime ben ik even bij hem op bezoek

gegaan.

Het is allemaal best heftig voor dit jonge stel.

Niemand krijgt het in het leven voor niets,

en we zeggen het vaak tegen elkaar;

"Tel je zegeningen"

Ik wens jullie nog een hele fijne zondag toe.

Tot blogs,

Juud

(een gelukkige moeder met de kinderen weer 

lekker thuis)