Verenigd Koninkrijk

 In alle vroegte staan we naast ons bed,

al om half zes. Voor mij is dit geen gebruikelijke tijd,

en al om 06.00 uur gaan we richting Calais.

Voor mij staat een reisdag synoniem aan PATCHEN!

Ik heb twee projecten voor onderweg, de eerste

gaat ooit een Grandmothers Flower worden,

En zo begint mijn dag, in alle vroegte, met naald en draad.

De kilometers verdwijnen onder onze billen, Petra achter het stuur,

we kletsen wat, en zitten ook hele stukken in een heerlijke stilte.

Na goed vier uur rijden komen we bij de Eurotunnel aan,

eerst door de eerste poort.

Er wordt naarstig gezocht naar het boekingsnummer,

Petra toetst en ik lees het nummer voor.

Met een Bonjour Mdm Prins gaat het hek omhoog

en mogen we door. 

Er is een wirwar aan rood/witte blokken die de te rijden route aangeven.

Al slingerend gaan we over een immens terrein.

Eerlijkheid gebied mij te schrijven dat 'gewoon' rechtdoor

vele male eenvoudiger was geweest. 

Althans voor de 'drukte' van vandaag dan.

Dan komt de volgende belachelijke situatie;

eerst door de Franse douane om ons te melden 

bij de UK Douane. Twee loketten achter elkaar.

Voor mij een kort moment om de 

Flower Garden in Frankrijk even op de kiek te zetten.

Altijd leuk om zo iets te zien groeien onder je handen.

Vervolgens rijden we weer een stukje om dan bij een trein te komen

die de naam 'trein' niet zou mogen dragen.

Bij trein denk ik nog aan vrolijk geel, 

of aan de flitsende TGV.

Voor mij doemt een gedrocht op. 

Donker bruin, haast een vierkant monster waar je het 

liefst heel hard bij vandaan rijdt dan er juist naar toe.

Het ziet er vies en vooral groezelig uit en schiet er door mijn hoofd

dat we straks 75 meter onder water zullen zijn.

Zeg nu zelf? Dit is toch schreeuwend lelijk!

In fris blauw, met zeemeerminnen,

een leuke goudvis, of een mooi groen

sappig Engels landschap,

of mooie Franse architectuur aan de buitenkant.

Nee, een vieze roestig bruine vierkante

gebutste doos met gapende gaten waar je 

in mag rijden.

"Het is maar een half uurtje, het is maar een half uurtje"

Behalve dat je geen uitzicht hebt, en je oren dicht gaan zitten

merk je helemaal niets van het feit dat je diep onder de grond bent.

In no time zijn we in the UK.

Geen White Cliffs of Dover,

geen douane meer, 

hup van de trein, links de weg op en rijden met die hap.

Eenmaal in Engeland gaan we pauzeren,

de puzzeltocht die we eerder die dag hadden gehad bij de Eurostar herhaald zich.

We komen niet uit bij de koffie waar we zo naar verlangen,

maar bij een vrachtwagen parkeerplaats,

we rijden een rondje, komen op de gewenste 

personen voertuigen parkeerplaats,

gaan op een holletje naar de wc's en kopen een kopje koffie.

Hoewel het kinderbadje wat ik voor geschoteld krijg niets

meer te maken heeft met een medium cappuccino.

Het smaakt er niet minder om en voor we het weten

rijd ik door, voor mij, bekend terrein.

Langs Basingstoke, richting Andover,

langs Stonehenge naar Salisbury.

Een route die ik makkelijk 100-de keren gereden heb.

Stonehenge, in 'mijn tijd' kon je nog gewoon 

bij de stenen en er zelfs op zitten.

Er moeten nog foto's van zijn.

Het is grappig, fijn en ook een beetje melancholisch 

om hier weer te rijden. 

We zijn inmiddels een slordige 38 jaar verder in de tijd,

en ik hoef je niet te vertellen dat er veel verander

in 38 jaar tijd. 

Als mijn hexagon bloemen allemaal vast zitten,

ik meen dat het er 22 zijn, pak ik werkstuk nummer twee;

de pyramide quilt.

Ook deze is bij mij nog lang niet af, maakt niet

uit, het ligt voorbereid klaar en kan ik het pakken wanneer

ik op reis ga. 

De tijd die je nodig hebt om van Amsterdam naar Singapore te vliegen,

is de tijd die wij vandaag nodig hadden om van Hoevelaken naar

Launceston, Cornwall te komen, 13 uur.

Internet is hier tergend langzaam.

Foto's worden traag geladen,

en ook de update van hetgeen ik schrijf duurt lang.

In Nederland is het 22.45, hier een uurtje vroeger.

Maar voor mij laat zat om nu ook lekker

naar bed te gaan.

Morgen ben ik er weer,

samen met Peet.

Welterusten,

Juud

Remember; Better finished than perfect!