Dear Jane les in Zutphen

Oh jullie worden vast doodmoe van al die blogpost van mij, 

maar er is ook ZOVEEL te vertellen. 

Er gebeurd van alles. 

Dat het eigenlijk allemaal in een dag past is op zich al een kunst.

Vrijdagochtend ging hier al vroeg de deurbel! 

De eerste quiltster om Susan op te halen, Wilma. 

Snel een kopje koffie en weer naar boven rennen om 

mijn pantoffels ook maar eens aan te doen. 

Met natte haren weer naar beneden want ook quiltster nummer twee is gearriveerd.

 En kort daarna nummer drie!

Terwijl de tassen zich in ons halletje aan het opstapelen zijn, 

gebeurd er aan de eettafel heel wat anders…..

Susan vind het namelijk ook zo leuk om in ‘verloren uurtjes’ 

(ik zou niet weten waar ik ze zou moeten zoeken, 

maar deze creatieve duizendpoot heeft ze!)

 te haken. 

Haken met hele dunne draadjes. 

Ineke had het over haken over een draad ofzo. 

Ik heb er HELEMAAL geen verstand van, maar ik kan wel zien wat mooi is. 

Dit? 

Dit is PRACHTIG!

Is dit knap? of is dit KNAP!

En er is er gewoon nog een!

 Heel mooi teer van kleur, wat een pracht.

Poeh hee! En dan moet de dag nog beginnen!

Daar gaan ze, onderweg naar Tilburg.

En ik, ik ging eerst maar eens wat aantrekken, 

kleren enzo. Haren drogen, wat make-up op doen,

 want die meiden keken hier naar!

(houd je vast.....)

Ha ha, en kijk Sjaak eens! 

Het arme hondje, ook helemaal in de war!

 Wat doet het vrouwtje nu toch. 

Arme beestje maakte zich helemaal zorgen!

Niet veel later ben ik (aangekleed en in 'de verf') hier! 

Voor mijn tweede les Dear Jane.

En dan kom je binnen en dan zie je DIT! 

Daar krijg je toch een appel flauwte van! 

Ben alweer met 9 fat quarters naar huis gegaan!

Oeps.......

Niet veel later zijn MIJN cursisten 

(wat klinkt dat RIJK) 

er ook.

 Binnen de kortste keren zijn ze hard aan het werk. 

Want gewerkt dat wordt er echt. 

Ik leg uit, laat zien aan de hand van voorbeelden, 

beantwoord vragen, drinken we koffie, 

en wordt er flink doorgewerkt. 

Maar da’s nix erg, 

we hebben het reuze naar ons zin.

Kijk toch eens, mijn eigenste Dear Jane op de achtergrond! 

In de winkel van Petra, 

met cursisten die van mij willen leren, 

wie had dat toch ooit kunnen bedenken? 

Voor mij is het een groot FEEST. 

(en heb ik een MEGA-JUBEL in mijn hart)

“Dit is jou schuld” 

zegt Ageeth wanneer ze mij haar mooie blokken (links) laat zien.

 “Ik kon niet meer stoppen, het was zo leuk” 

en ook Rita laat vol trots haar blokken zien! 

'mijn schuld?' bedenk ik mij, 'mijn schuld?'.

Nou Ageeth hier wil ik heel graag SCHULD aan hebben hoor!

Enig toch dat er zo hard gewerkt is de afgelopen twee weken.

Over twee weken mag ik weer,

 de ‘les’ zit al in mijn hoofd. 

Het wordt vast weer heel erg leuk.

Tot blogs,

Juud

psst; ik blijft jullie nog even lastig vallen hoor. 

Zolang Susan er nog is, 

zal er ook nog wel wat te bloggen blijven denk ik zo.