De westhoek in België is schitterend.
In de Eerste Wereldoorlog is het hier totaal verwoest.
Een beetje vreemd om 'graag' naar dit deel van onze recente geschiedenis te willen gaan.
Om ook in de Menenpoort te staan om een keer de Last Post
mee te maken die hier elke avond sinds 1928 geblazen wordt.
We fietsen door een schitterend landschap, licht
glooiend, velden en bossen wisselen elkaar af.
Meer dan voldoende smalle weggetjes om heerlijk
over heen te fietsen.
Het is dat je langs het ene na het andere kerkhof
fietst, anders zou je nooit geloven dat
in dit lieflijke landschap zo gevochten is en dat het zo totaal
verwoest is geweest.
We beginnen in Ieper, bij de Menenpoort
die in 1928 door de Britten is gebouwd om hun
gevallenen te kunnen herdenken.
Maar liefst 54.000 namen van vermisten zijn
binnen de poort gegraveerd.
Gek om dat tot je door te laten dringen,
raar om onder die poort te staan, kijkend naar
de mooi gerestaureerde stad Ieper.
Wij zijn hier op een zonovergoten dag, ver weg van
de oorlog van toen, kijken we naar een bruidspaar,
fiets aan de hand klaar voor de start.
We willen graag de Vredesroute fietsen.
45 kilometer maar door een auto rally,
over een gedeelte van de fietsroute, moeten we omfietsen.
Het zullen er uiteindelijk ruim 60 worden.
Zoals eerder geschreven, een oorlogsbegraafplaats, ontlopen
gaat rondom Ieper niet.
In dit bos waren er al drie.
Alle drie even mooi onderhouden, alsof de tuinman
net uit het beeld is gestapt.
Niet alleen op dit kerkhof maar op elk kerkhof
dat wij op deze dag zijn tegen gekomen.
We zijn zeker niet de enige toeristen hier.
Er zijn opvallend veel bezoekers uit Engeland,
er is hier dan ook enorm door hen gevochten.
Samen met de New Zeelanders, Australiërs en Canadezen.
We stoppen bij Hill 60
Er is hier enorm gevochten door de Britten/Franse en
de Duitsers.
De frontlinies lagen vlak bij elkaar.
Ik sta, op de foto hierboven afgebeeld, bij de Duitse Frontlinie en Frans
bij de Franse.
Je kunt met gemak een gesprek met elkaar voeren,
totale waanzin.
Dat het leven ook weer doorgaat geeft deze foto
aardig weer, wij staan op wat ooit een afschuwelijk
slagveld was te kijken waar nu een restaurant staat.
Wij zijn er ook gaan lunchen, best een bizarre locatie!
Mijn tranen zijn niet ver weg deze dag.
Beelden zeggen vaak meer dan een duizend woorden.
Dit monument "brothers in Arms"
Maakt naast de vele indrukken misschien wel
de
grootste.
Het geeft de waanzin en onzin van oorlog zo goed
weer. Het monument zelf is een opgang van ruim 64 meter.
Deze 64 meter staan symbool voor de 64 jaren die Jim zonder zijn
oudste broer John nog heeft geleefd.
Zo recent als 2007 is het lichaam van John geïdentificeerd
door DNA van een nichtje.
Zijn naam is verwijderd van de Menenpoort (hier staan de namen
gegraveerd van vermiste soldaten) en is John Hunter, 90 jaar na zijn dood,
met militaire eer,
begraven bij Buttes New British Cemetery in Polygon Wood.
Zo fietsen we ook langs het Tyne Cot begraafplaats.
Maar liefst 12.000 graven, waarvan er ruim 8400 onbekend zijn,
Known unto God.
(bij God bekend)
Het is te bizar.
Dan worden we ingehaald door de tijd,
is het de Auto Rally tocht die de fietsroute doorkruisd.
Overal en nergens worden we, terecht en voor onze
veiligheid, tegengehouden.
We fietsen om, raken van de route,
komen er terug op, worden weer weggestuurd, fietsen
weer om.
Uiteindelijk komen we rond 1/2 7 uur terug in Ieper, we eten
snel wat om net voor 8 uur terug te zijn bij de Menenpoort.
Het is onvoorstelbaar druk.
Indrukwekkend, en een passende afsluiting van een
bijzondere dag.
"Vrede op aarde, en in de mensen een welbehagen"
Ik ben het momenteel aan het borduren om
met de kerst te kunnen schenken.
Was het maar zo simpel.
Juud
2 opmerkingen:
En volgens mij is het er in de avond bij de Menenpoort altijd, echt altijd druk. Vreselijk. En tegenwoordig actueler dan ooit.
Thank you, a very informative and moving post.
Een reactie posten